Ima kod Joycea ona buntovnička izreka: ‘Neka moja zemlja umre za mene’. Ili kod Bernie Sandersa: ‘Ako niste spremni da pomognete muškarcima i ženama koji su stavili svoj život da brane ovu državu – koji su se vratili ranjenog duha i tijela – onda ih ne šaljite u rat”.

I to su te ključne raskrsnice, mjesta račvanja gdje je Republika Srpska krenula dijametralno suprotnim smjerom.

Republiku Srpsku koju su stvorili borci, tako što su žrtvovali svoje živote i svoju mladost, formirali su u vidu fizičkog i teritorijalnog prostora. To je jedna Republika Srpska koja ima tako tanku poveznicu sa političkom Republikom Srpskom, bestidnicom i sramotom koju su političari odnjegovali u posljednjih 20+ godina.

Ovakvo pljuvanje u lice i čast boraca koje Vlada Republike Srpske vrši iz čina u čin teško da ijedna država vrši prema svojoj djeci. Ovakvo nipodaštavanje je samo jedan mali korak u nizu nepoštavanja koje traje od kad je i same Republike Srpske.

Od sramotnih manipulisanja sa kategorizacijama boraca kako bi entitet sačuvao koji dinar, preko političkog poltronstva Boračke organizacije (na entitetskom nivou) kojoj su borci rijetko na prvom mjestu, do ovog sramotnog uslovljavanja pomoći borcima u toku korone.

I tu je ta razlika između Republike Srpske boraca koja je izgrađena na žrtvi i ove političke Republike Srpske koja je izgrađena na poltronstvu i nepoštovanju vlastitih vrijednosti.

Jedna je nastala na ukradenoj mladosti, a druga je nastala na okorištavanju od te nestale mladosti kako bi se sitna klika basnoslovno bogatila.